Name: Straszny dwór
Start: 2025-01-17T00:00:00.000Z
End: 2025-01-29T00:00:00.000Z
Location: Teatr Wielki - Opera Narodowa

Organization

Admin

Teatr Wielki - Opera Narodowa

Stage director

David Pountney

Set designer

Leslie Travers

Costume designer

Marie-Jeanne Lecca

Choreographer

Emil Wesołowski

Lighting designer

Fabrice Kebour

Chorus master

Violetta Bielecka

Mirosław Janowski

Singer

Stanisław Kuflyuk

Sword Bearer

Tenor

Albert Memeti

Damazy

Bass-baritone

Paweł Horodyski

Zbigniew

Baritone

Sławomir Kowalewski

Maciej

Orchestra of the Polish National Opera

Chorus of the Polish National Opera

Polish National Ballet

Conductor

Ewa Strusińska

Soprano

Ania Jeruc

Hanna

Mezzo-soprano

Zuzanna Nalewajek

Jadwiga

Piotr Buszewski

Stefan

Mariusz Godlewski

Mateusz Zajdel

Anna Lubańska

Czesnikowa

Magdalena Stefaniak

Arnold Rutkowski

Filip Rutkowski

Elzbieta Wroblewska

Stanislav Kuflyuk

Miecznik

Pollakk

Straszny dwór -  (The Haunted Manor)

Warsaw

Poland

Sala Moniuszki

Straszny dwór Moniuszko

Public

The Haunted Manor

Damián Romagnoli

Ingliż

Approved

Ruch w Wielkim - spotkanie przed operą „Straszny dwór”

Choć Straszny dwór uchodzi za najwybitniejsze z dzieł Moniuszki i tak trudno uwierzyć, że opera ta była wystawiana na warszawskiej scenie ponad półtora tysiąca razy. Powstałe w czasie, gdy Polska zniknęła z mapy Europy arcydzieło stanowiło dla ducha narodu sentymentalny powrót do czasów niezagrożonej zewnętrznymi konfliktami suwerennej ojczyzny. Pochwała rodziny, rodzimej tradycji, przywołująca szczęśliwe czasy – z miejsca podbiła serca spragnionej polskiej kultury publiczności. Nim cenzura carska zorientowała się, że opera ta napisana została ku pokrzepieniu serc i po trzech pierwszych wystawieniach, w 1865 roku zdjęła spektakl z afisza, polska publiczność zdążyła zobaczyć spektakl i wieść o budzącym nadzieję na odzyskanie wolności dziele rozeszła się szerokim echem. Niestety Moniuszko nie doczekał już kolejnego wystawienia Strasznego dworu. Tymczasem 100 lat po swojej prapremierze nieprzypadkowo opera ta stała się spektaklem inaugurującym działalność warszawskiej sceny operowej odbudowanej ze zniszczeń, dokonanych podczas II wojny światowej. Straszny dwór stał się bowiem symbolem polskości, patriotyzmu i siły narodu prowadzącej niejednokrotnie w dziejach historii do odrodzenia kraju.

Nie dziwi więc fakt, że wystawień tej arcypolskiej opery podejmowali się od zawsze rodzimi realizatorzy. W 2015 roku jednak w repertuarze Teatru Wielkiego - Opery Narodowej przy tytule moniuszkowskiej opery pojawiło się nazwisko wybitnego brytyjskiego inscenizatora, dyrektora czołowych festiwali i teatrów operowych –  Davida Pountneya. Na warszawskiej scenie reżyser zrealizował w poprzednich sezonach spektakle Pasażerka oraz Wilhelm Tell. Zafascynowany mentalnością narodów zza żelaznej kurtyny, z właściwą sobie pasją i zaangażowaniem, podjął się realizacji dzieła polskiego kompozytora w dobrze znanej mu już przestrzeni Opery Narodowej. Zdaniem Pountneya Moniuszko celowo nawiązał w tej operze do XVIII wieku – ostatniego okresu, kiedy Rzeczpospolita była niepodległa i tuż przed jej upadkiem, dlatego akcję Strasznego dworu brytyjski reżyser umieścił również w czasach oddechu od historycznej zawieruchy – 20-leciu międzywojennym.

Chłonąc ze sceny atmosferę lat 20. i 30. XX wieku w realizacji Pountneya, pełną eskapizmu, hedonizmu i zabawy po odzyskaniu niepodległości przez państwo polskie, nie można oprzeć się złowrogiemu uczuciu nadchodzącej zagłady - drugiej wojny światowej – stanowiącej, cytując reżysera – „straszną gilotynę, która obetnie całą tę wesołość”.

Dzieło Moniuszki w reżyserii Davida Pountneya to znakomita okazja do zobaczenia spektaklu w lekkiej i dowcipnej formie. Miłosna intryga ujęta w libretcie rozgrywa się w czasach rozkwitu kultury inteligencko – szlacheckiej. Wzrusza i bawi, choć nie da się oprzeć wrażeniu, że ten ogólny obraz beztroski i wesołości może zostać w każdej chwili zburzony. Spektakl niewątpliwie skłania do refleksji nad tym, że historia lubi zataczać koło i to, co dziś wydaje nam się oczywiste nie jest dane na zawsze. Muzyka jest naprawdę piękna, pełna wdzięku i przyjemna. W aktach środkowych zachwyca krystaliczne piękno ansambli, a recytatywna koncepcja łączenia poszczególnych numerów znakomicie napędza dramaturgiczne continuum całości.

polski

Even though The Haunted Manor is considered Moniuszko’s most remarkable work, it is still hard to fathom the fact that the opera has been put before the Warsaw public over 1,500 times already. Written after Poland had been wiped from the map of Europe, the masterpiece enabled the desolate nation to go on a sentimental journey back to the time when its motherland was self-governing and free from external peril. A praise for family and native traditions evoking the happy days of yore won the hearts of the Polish audience yearning for its heritage. Before the tsarist censors realised the opera had been written to lift the Poles’ spirits and banned it after the third show in 1865, large portions of the public had managed to see the production and spread the word about the hope of restoring freedom that it offered. Unfortunately, Moniuszko did not live to see the next staging. A hundred years since its world premiere, the opera opened the first season at the newly restored Warsaw opera house following its destruction during the Second World War. It was no coincidence: in the course of the intervening decades The Hunted Manor became a symbol of Polish patriotism, Poland, and the strength of her nation that has risen from ashes many times it its history. 

It is also no surprise that this very Polish work was for years staged exclusively by Polish directors. In 2015, however, a British name was listed under ‘director’ in the credits of the Polish National Opera’s new production of The Haunted Manor. David Pountney, prominent regisseur and director of leading opera festivals and houses, had previously staged The Passenger and William Tell for the company. Fascinated by the mentality of the nations from behind the iron curtain, he accepted the challenge of staging the Moniuszko work on the familiar stage of the Warsaw opera house, equipped with his typical passion and commitment.

In Pountney’s opinion, Moniuszko deliberately set his opera in the 18th century as it had been the last period when Poland was independent before its collapse. That is why the British director moved his take on The Haunted Manor to another time of respite from historical turmoil, the 20th-century interwar period.  

While enjoying the atmosphere of the 1920s and 1930s with the escapism, hedonism, and gaiety inspired by the recovery of Poland’s sovereignty in 1918 pervading Pountney’s production, you cannot help but sense the looming spectre of the apocalypse to be brought on by the Second World War.

David Pountney approached the Moniuszko opera in a light and tongue-in-cheek manner. The love intrigue unfolds in the circles of Poland’s culturally thriving intelligentsia and nobility. It moves and amuses, although hinting that the atmosphere of carefreeness and joie de vivre may end as quickly as it started. The production prompts one to reflect on historic recurrence and the fact that nothing – not even the most fundamental things – should ever be taken for granted. The score is truly beautiful, charming, and pleasant. The middle acts enchant with the crystal-clear beauty of its ensembles, while the well-executed concept of connecting the different pieces together with recitatives very successfully propels the dramatic pace forward.

English

The Haunted Manor by Moniuszko, Tli 28 Jan 2025, Minn (2025/2025), Immexxi minn David Pountney,, Surmast Direttur Ewa Strusińska, Teatr Wielki - Opera Narodowa, Warsaw, Poland

Krediti ta' prestazzjoni (Il-Kast & l-Ekwipaġġ )

Kast

Ekwipaġġ

Programm, Dwar & Sinossi

Vidjows

Ritratti

Aktar qari

Dati u Postijiet ta' Prestazzjoni

Postijiet