Past Production Reviews
3Η διακεκριμένη σκηνοθέτις και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου Κατερίνα Ευαγγελάτου μετέφερε την υπόθεση του Ριγολέττου στην παρακμασμένη ιταλική επαρχία της δεκαετίας του ’80, όπου η διαφθορά, τα εγκλήματα και οι βιασμοί κρύβουν την πραγματικότητα μιας κοινωνίας συντηρητικής, θρησκόληπτης και προληπτικής, η οποία υποτιμά βαθιά τις γυναίκες. Με μια σκηνοθετική προσέγγιση στιβαρή και συνεπή στο λιμπρέτο και τη μουσική του έργου, η Ευαγγελάτου, με τη συνδρομή της δημιουργικής της ομάδας (σκηνικά Εύα Μανιδάκη, κοστούμια Άλαν Χράνιτελ, χορογραφία-κινησιολογία Πατρίσια Απέργη, φωτισμοί Ελευθερία Ντεκώ), παρουσίασε μια νέα πρόταση ανεβάσματος του κλασικού αυτού αριστουργήματος. Ο Λουκάς Καρυτινός διεύθυνε την Ορχήστρα της ΕΛΣ φωτίζοντας τις συναισθηματικές μεταπτώσεις και αναδεικνύοντας τη δραματική ένταση της μεγαλειώδους μουσικής του Τζουζέππε Βέρντι. Η παραγωγή σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία και αναφορικά με την υποδοχή των πρωταγωνιστών, οι οποίοι αποθεώθηκαν από το κοινό. Στον ρόλο του τίτλου ο Δημήτρης Τηλιακός έπλασε έναν τσακισμένο γελωτοποιό προσφέροντας μια σπουδαία ερμηνεία σκηνικά και φωνητικά. Η Τζίλντα της Χριστίνας Πουλίτση ήταν εύθραυστη και δραματική και ο Δούκας της Μάντοβας του Φραντσέσκο Ντεμούρο συνόψιζε με την ερμηνεία του όλη τη σήψη και την παρακμή της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Μαζί τους χειροκροτήθηκαν θερμά οι Πέτρος Μαγουλάς, Μαίρη-Έλεν Νέζη, Μαργαρίτα Συγγενιώτου, Δημήτρης Κασιούμης, Νίκος Κοτενίδης, Γιάννης Καλύβας, Γιώργος Ματθαιακάκης, Διαμάντη Κριτσωτάκη, Πέτρος Σαλάτας και Εβίτα Χιώτη. Η ανδρική Χορωδία της ΕΛΣ, υπό τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο, έδωσε μια εξαιρετική εμφάνιση, άλλοτε μυστηριώδης και συνωμοτική όπως τα μέλη της ιταλικής μαφίας, άλλοτε με γιγάντιες μάσκες Μάρλον Μπράντο από τον Νονό του Κόππολα.
Les trois dames sont chacune dans son genre particulièrement bienvenues, la Meg Page (le rôle le moins important des trois) de Katharina Kammerloher, de la troupe de la Staatsoper à son aise et de bonne facture, l’Alice Ford de Barbara Frittoli, un peu disparue des scènes récemment et qui revient en belle forme, avec un timbre mûri et une assise solide, plus expressif qu’à ses débuts et assez charnu. Elle est une Alice digne, bourgeoise, arrivée, et compose un beau personnage.
(...)sa cantare e anche molto bene: è una Mimì magnifica, che si concede perfino il lusso di dare un rilievo insolito, e d’ora in avanti indimenticabile, a certe frasi trascurate. Una per tutte: «Vorrei che eterno / durasse il verno!».
