Organization

Stage director

Michal Znaniecki

Set designer

Luigi Scoglio

Costume designer

Ewa Minge

Choreographer

Inga Pilchowska

Lighting designer

Dawid Karolak

Video designer

Karolina Jacewicz

Baritone

Janusz Krucinski

Robert

Miłosz Gałaj

Mezzo-soprano

Marta Burdynowicz

Sarah

Ewa Puchalska

Bass

Rafał Supiński

Harry

Maciej Miecznikowski

Łukasz Górczyński

Peter

Soprano

Sylwia Stępień

Jenny

Singer

Anastasia Simanskaya

Tenor

Jakub Pawlik

Paul

Ewelina Rzezińska

Joanne

Alicja Węgorzewska

Magdalena Pikuła

Marta

Paulina Janczaruk

Kathy

Aleksandra Biskot

Aleksandra Borkiewicz

April

Warszawska Opera Kameralna

Others

Vocal Ensemble of the Warsaw Chamber Opera

Company

Warsaw

Poland

Public

Approved

"Company", one of the greatest Broadway hits, is an American musical included in the canon of the genre, based on George Furth's libretto, against the background of the entire gigantic output of Stephen Sondheim, so special that both the music and the text layer are the author of the work. What's more, this musical, considered to be one of the first socially engaged musicals, has not lost its relevance for half a century since its world premiere in 1970. And it is worth knowing that he received 14 nominations for the most important Broadway Tony Award, eventually winning 6 statuettes. The stage success was followed by numerous excellent press reviews in the leading media. Jonathan Mandell, one of Broadway's most influential critics, considered "Company" a work saturated with masterly lyrics, and reviewing the December revival in New York (2021,over a dozen songs with some of the smartest lyrics in the history of musical theatre. The score is excellent.

The plot of "Company" revolves around Robert, a handsome and well-liked single man, his five married couples who are his best friends, and his three girlfriends. While the classic musical is built on the basis of a uniform plot, and we witness a linear development of the action, here we get independent threads closely related to the protagonist's individual marriages or partners, and all of them are connected with the celebration of Robert's next birthday. As Sondheim put it: They are middle-class people with middle-class problems .

Charles Isherwood of Broadway News goes further in his interpretation:

Overall, Company  is a musical meditation on emotional ambivalence, the feeling that "the road you didn't take" - to quote Sondheim himself - might have been better than the one you're on. Virtually all married characters ask questions about the decisions they've made - in particular, the choice to entrust their lives to their spouses - and for most of them, the answers to these questions will always remain elusive or ambiguous.

Whenever the musical returns to the stage, be it in the United States or London's West End, it arouses astonishment with the timeliness of its content, the everlasting nature of human dilemmas. What was formally shocking in 1970, because the musical defied convention by being a series of seemingly self-contained one-act plays, is today its hallmark. The main character weighs the pros and cons of his inner circle's relationship, gradually coming to the conclusion that there are more reasons to open up to love and commitment than to remain alone. So does optimism ultimately win? With this question, the viewer is left alone with himself.

English

„Company” jeden z największych broadwayowskich hitów, to amerykański musical zaliczany do kanonu gatunku, bazujący na libretcie George’a Furtha, na tle całego gigantycznego dorobku Stephena Sondheima o tyle szczególny, że zarówno muzyka jak i warstwa tekstowa są autorstwa twórcy dzieła. Co więcej musical ten, uznawany za jeden z pierw­szych społecznie zaangażowanych, nie stracił nic na aktualności przez pół wie­ku od swej prapremiery w 1970 roku. A warto wiedzieć, że otrzymał wówczas 14 nominacji do najważniejszej broadwayowskiej nagrody Tony, ostatecznie zdobywając 6 statuetek. W ślad za sukcesem scenicznym poszły liczne znakomite recenzje prasowe w wiodących mediach. Jonathan Mandell, jeden z najbardziej wpływowych krytyków Broadway, uznał „Company” za dzieło nasycona mistrzowskimi tekstami, a recenzując grudniowe wznowienie w Nowym Jorku (2021, Teatr Ethel Barrymore, czwarte nowojor­skie w historii musicalu) pokusił się o stwierdzenie, że jest to: kilkanaście piosenek z jed­nymi z najmądrzejszych tekstów w historii teatru muzycznego. Partytura jest znakomita.

Fabuła „Company” obraca się wokół Roberta, przystojnego i lubianego samot­nego mężczyzny, pięciu małżeństw, które są jego najlepszymi przyjaciółmi, jak również trzech jego dziewczyn. O ile klasyczny musical zbudowany jest w opar­ciu o jednolitą fabułę, a my jesteśmy świadkami linearnego rozwoju akcji, to tu­taj dostajemy niezależne wątki ściśle związane z poszczególnymi małżeństwa­mi czy partnerkami bohatera, a wszystkie połączone są ze sobą obchodami kolejnych urodzin Roberta. Jak ujął to Sondheim: są to ludzie z klasy średniej z problemami klasy średniej.

Charles Isherwood z „Broadway News’’ idzie w interpretacji dalej:

Ogólnie rzecz biorąc, Company  to muzyczna medytacja nad emocjonalną ambiwalencją, po­czuciem, że „droga, której nie wybrałeś” – cytując samego Sondheima – mogła być lepsza niż ta, na której jesteś. Praktycznie wszystkie zamężne postacie za­dają pytania dotyczące decyzji, które podjęły – w szczególności wyboru, aby powierzyć swoje życie swoim małżonkom – i dla większości z nich odpowiedzi na te pytania zawsze pozostaną nieuchwytne lub niejednoznaczne.

Ilekroć musical powraca na teatralny afisz, czy to w Stanach Zjednoczonych czy na londyńskim West Endzie, budzi zdumienie aktualnością swojej treści, nieprzemijającym charakterem ludzkich rozterek. To, co w 1970 roku szoko­wało formalnie, bowiem musical przeciwstawił się konwencji będąc ciągiem zszytych pozornie samoistnych jednoaktowych sztuk, jest dzisiaj jego znakiem rozpoznawczym. Główny bohater rozważa zalety i wady relacji swojego we­wnętrznego kręgu, stopniowo dochodząc do wniosku, że istnieje więcej powo­dów, aby otworzyć się na miłość i zaangażowanie, niż pozostać samemu. Czy zatem ostatecznie wygrywa optymizm? Z tym pytaniem widz pozostaje sam ze sobą.

polski

パフォーマンスクレジット (キャスト＆クルー )

キャスト

クルー

アンサンブル