Organization

Kostiumy

Tomasz Ossoliński

Gosia Baczyńska

Dramaturgia

Piotr Gruszczyński

Wideo

Darek Blaszczyk Cokierek

Przygotowanie chóru

Przygotowanie chóru (+2)

Mirosław Janowski

Mezzosopran (+3)

Elzbieta Wroblewska

Flora

Mezzosopran (+2)

Katarzyna Szymkowiak

Annina

Tenor (+1)

Mateusz Zajdel

Gaston

Baryton (+4)

Tomasz Rak

Baron

Baryton (+2)

Paweł Trojak

Markiz

Bas (+3)

Dariusz Machej

Doktor

Teatr Wielki - Opera Narodowa

Orchestra

Orchestra of the Polish National Opera

Chorus

Chor Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

Dyrygent

Patrick Fournillier

Reżyseria

Mariusz Treliński

Scenografia

Scenografia (+1)

Boris Kudlicka

Choreograf

Tomasz Jan Wygoda

Reżyseria światła

Reżyseria światła (+1)

Marc Heinz

Teatr Wielki

Sopran (+2)

Adriana Ferfecka

Violetta

Sopran

Aleksandra Olczyk

Tenor (+2)

Piotr Buszewski

Alfredo

Tenor

Tadeusz Szlenkier

Bas - baryton (+3)

Lukasz Goliński

Germont

David Babayants

Reżyserskim mottem tej efektownej inscenizacji jest fraza zaczerpnięta z listu pożegnalnego lidera Nirvany, Curta Cobaina: „Lepiej spłonąć od razu niż gasnąć powoli” („It’s better to burn out than to fade away”). Bo Traviata Giuseppe Verdiego to w inscenizacji Mariusza Trelińskiego spektakl o gwieździe, która spala się we własnym blasku. W interpretacji reżysera arcydzieło Verdiego stało się portretem artystycznego środowiska.

Violetta Valery – w premierowym przedstawieniu kreowana przez Aleksandrę Kurzak – jest wielbioną przez publiczność artystką rewiową. Jej sceniczny kostium to czarna peruka, gorset, błękitny płaszczyk– boa i pończochy na podwiązkach. Wprawdzie nie wiedzie żywota luksusowej kurtyzany, jak w Damie kameliowej Alexandre’a Dumasa syna, pierwowzorze Traviaty, ale żyje ze swojej atrakcyjności i poklasku fanów.

Zaprojektowana przez Borisa Kudličkę scenografia zbudowana na 50-metrowej platformie przesuwa się w rytm muzyki z lewej kulisy do prawej, ukazując sceny z życia bohaterki: kabaretową przestrzeń pełną tańca i kolorowych świateł, szalone imprezy w gronie znajomych, wśród których na pierwszy plan wysunie się Alfredo Germont ogarnięty płomiennym uczuciem do pięknej celebrytki. Pod wpływem tej miłości Violetta przejdzie przemianę wewnętrzną, a kolorowy „film” o jej ociekającej blichtrem egzystencji zmieni się w opowieść o duchowym dojrzewaniu. Ową przemianę reżyser i scenograf pokazują poprzez redukcję teatralnych dekoracji: od roztańczonego pierwszego aktu w paryskim klubie, do finału na pustej scenie, kiedy do bohaterki przychodzi śmierć.

W XIX wieku zawód kurtyzany budził niezdrowe emocje i zakazane pragnienia, tym większe, im dotkliwsze było ciążące na nim odium grzechu i odstępstwa od przyjętych zasad. Dumas, a za nim Verdi, starali się pokazać hipokryzję burżuazji, która oficjalnie potępiała kobiety żyjące z nierządu, a za parawanem chętnie korzystała z ich usług. W ich arcydziełach, które łatwo zbyć mianem „wyciskaczy łez”, grzesznica stawała się człowiekiem.

Warto wspomnieć, że obiegowe przekonanie o skandalu, jaki wywołała sztuka Dumasa, nie jest prawdą – podczas prapremiery w Paryżu w roku 1852 cała widownia płakała nad biedną bohaterką, która najpierw porzuca zawód kurtyzany, a później umiera na gruźlicę w ramionach ukochanego.

Z kolei klęska, która towarzyszyła prapremierze Traviaty Verdiego w weneckim teatrze La Fenice (1853), nie była podyktowana skandalem obyczajowym, lecz źle dobraną obsadą, zwłaszcza w partii tytułowej, w której wystąpiła za mało ponętna dla widzów Fanny Salvini-Donatelli. Rok później, po niewielkich przeróbkach kompozytorskich, wystawiono Traviatę w innym weneckim teatrze – San Benedetto. Wówczas odniosła triumf, który trwa do dziś, jest to bowiem jedna z najczęściej wystawianych oper na świecie.

Wielkość dzieła mierzy się w jego przystawalności do emocji i problemów współczesności. Co nas nęci w Traviacie w XXI wieku, oprócz czarującej muzyki rzecz jasna? Obyczaje się zmieniły, odium grzechu już nam nie ciąży, nie ma dawnych przesądów. A mimo to Traviata nadal służy nam za lustro – w czasach, gdy rzeczywistość rozgrywa się w dwóch wymiarach – namacalnym i wirtualnym, gdy „sprzedajemy” nasze życie w mediach społecznościowych, a wybory uzależniamy od dyktowanych przez komercję „porad” influencerów. Dziś Violetta Valery mogłaby być równie dobrze mężczyzną. Lub w ogóle nie mieć płci. Za to obecny w operze temat ucieczki od zgiełku świata i pytanie o sens życia wydają się dziś tak samo ważkie, jak wtedy; podobnie jak dekadencka próba ucieczki przed śmiercią

La Traviata (Traviata), Verdi

Obsada

Flora Bervoix

Annina

Gastone

Il barone Douphol

Il marchese d'Obigny

Il dottor Grenvil

Violetta Valéry

Alfredo Germont

Giorgio Germont

Załoga

Reżyseria

Dyrygent

Scenografia

Kostiumy

Przygotowanie chóru

Reżyseria światła

Choreograf

Dramaturgia

Wideo

Instrumentacja

Producent

Producent

Ensemble

Orkiestra

Chór

Współproducent

Promowane filmy

Zdjęcia

Szczegóły

Kompozytor / -ka

Libretto

Opis

Synopsis produkcji