Organization

Kostiumy

Tomasz Ossoliński

Gosia Baczyńska

Dramaturgia

Piotr Gruszczyński

Wideo

Darek Blaszczyk Cokierek

Przygotowanie chóru

Mirosław Janowski

Śpiewak

Sopran

Adriana Ferfecka

Violetta

Aleksandra Olczyk

Tenor

Piotr Buszewski

Alfredo

Tadeusz Szlenkier

Baryton

Lukasz Goliński

Germont

Elzbieta Wroblewska

Flora

Mezzosopran

Katarzyna Szymkowiak

Annina

Mateusz Zajdel

Gaston

Tomasz Rak

Baron

Paweł Trojak

Markiz

Dariusz Machej

Doktor

Teatr Wielki - Opera Narodowa

Orchestra

Orchestra of the Polish National Opera

Others

Chorus of the Polish National Opera

David Babayants

Dyrygent

Patrick Fournillier

Reżyseria

Mariusz Treliński

Scenografia

Boris Kudlička

Choreografia

Tomasz Jan Wygoda

Reżyseria światła

Marc Heinz

włoski

La Traviata -  (Traviata)

Warszawa

Polska

Sala Moniuszki

La traviata Verdi

Public

Traviata

polski

Approved

Teatr Wielki

Reżyserskim mottem tej efektownej inscenizacji jest fraza zaczerpnięta z listu pożegnalnego lidera Nirvany, Curta Cobaina: „Lepiej spłonąć od razu niż gasnąć powoli” („It’s better to burn out than to fade away”). Bo Traviata Giuseppe Verdiego to w inscenizacji Mariusza Trelińskiego spektakl o gwieździe, która spala się we własnym blasku. W interpretacji reżysera arcydzieło Verdiego stało się portretem artystycznego środowiska.

Violetta Valery – w premierowym przedstawieniu kreowana przez Aleksandrę Kurzak – jest wielbioną przez publiczność artystką rewiową. Jej sceniczny kostium to czarna peruka, gorset, błękitny płaszczyk– boa i pończochy na podwiązkach. Wprawdzie nie wiedzie żywota luksusowej kurtyzany, jak w Damie kameliowej Alexandre’a Dumasa syna, pierwowzorze Traviaty, ale żyje ze swojej atrakcyjności i poklasku fanów.

Zaprojektowana przez Borisa Kudličkę scenografia zbudowana na 50-metrowej platformie przesuwa się w rytm muzyki z lewej kulisy do prawej, ukazując sceny z życia bohaterki: kabaretową przestrzeń pełną tańca i kolorowych świateł, szalone imprezy w gronie znajomych, wśród których na pierwszy plan wysunie się Alfredo Germont ogarnięty płomiennym uczuciem do pięknej celebrytki. Pod wpływem tej miłości Violetta przejdzie przemianę wewnętrzną, a kolorowy „film” o jej ociekającej blichtrem egzystencji zmieni się w opowieść o duchowym dojrzewaniu. Ową przemianę reżyser i scenograf pokazują poprzez redukcję teatralnych dekoracji: od roztańczonego pierwszego aktu w paryskim klubie, do finału na pustej scenie, kiedy do bohaterki przychodzi śmierć.

W XIX wieku zawód kurtyzany budził niezdrowe emocje i zakazane pragnienia, tym większe, im dotkliwsze było ciążące na nim odium grzechu i odstępstwa od przyjętych zasad. Dumas, a za nim Verdi, starali się pokazać hipokryzję burżuazji, która oficjalnie potępiała kobiety żyjące z nierządu, a za parawanem chętnie korzystała z ich usług. W ich arcydziełach, które łatwo zbyć mianem „wyciskaczy łez”, grzesznica stawała się człowiekiem.

Warto wspomnieć, że obiegowe przekonanie o skandalu, jaki wywołała sztuka Dumasa, nie jest prawdą – podczas prapremiery w Paryżu w roku 1852 cała widownia płakała nad biedną bohaterką, która najpierw porzuca zawód kurtyzany, a później umiera na gruźlicę w ramionach ukochanego.

Z kolei klęska, która towarzyszyła prapremierze Traviaty Verdiego w weneckim teatrze La Fenice (1853), nie była podyktowana skandalem obyczajowym, lecz źle dobraną obsadą, zwłaszcza w partii tytułowej, w której wystąpiła za mało ponętna dla widzów Fanny Salvini-Donatelli. Rok później, po niewielkich przeróbkach kompozytorskich, wystawiono Traviatę w innym weneckim teatrze – San Benedetto. Wówczas odniosła triumf, który trwa do dziś, jest to bowiem jedna z najczęściej wystawianych oper na świecie.

Wielkość dzieła mierzy się w jego przystawalności do emocji i problemów współczesności. Co nas nęci w Traviacie w XXI wieku, oprócz czarującej muzyki rzecz jasna? Obyczaje się zmieniły, odium grzechu już nam nie ciąży, nie ma dawnych przesądów. A mimo to Traviata nadal służy nam za lustro – w czasach, gdy rzeczywistość rozgrywa się w dwóch wymiarach – namacalnym i wirtualnym, gdy „sprzedajemy” nasze życie w mediach społecznościowych, a wybory uzależniamy od dyktowanych przez komercję „porad” influencerów. Dziś Violetta Valery mogłaby być równie dobrze mężczyzną. Lub w ogóle nie mieć płci. Za to obecny w operze temat ucieczki od zgiełku świata i pytanie o sens życia wydają się dziś tak samo ważkie, jak wtedy; podobnie jak dekadencka próba ucieczki przed śmiercią

The directorial motto of this splendid take on La traviata could be a sentence taken from the farewell note left by Curt Cobain, the leader of Nirvana: ‘It’s better to burn out than to fade away’. Because Mariusz Treliński’s production of the Verdi opera is a tale of a star consumed by her own luminosity. He turns the operatic masterpiece into a portrayal of an artistic community.
Violetta Valery – sung by Aleksandra Kurzak on the opening night – is a widely adored revue artist. Her stage costume comprises a pitch black wig, corset, blue feather boa/coat, and stockings held up by garters. She does not lead the life of a luxurious courtesan as her literary model in The Lady of the Camellias by Alexandre Dumas fils, yet she does live off her physical attractiveness and devotion of her fandom.  
Designed by Boris Kudlička, the set is positioned on a 50-meter high platform and keeps moving from the left wing to the right to the rhythm of the music, revealing scenes from the heroine’s life: a cabaret venue full of dance and colourful lights, wild parties in the company of her friends headlined by Alfredo Germont, who is deeply besotted with the beautiful celebrity. His love will cause an internal transformation of Violetta and the colourful ‘movie’ about her glamorous existence will morph into a story of spiritual growth. The evolution is accompanied by disappearing scenery: while Act 1 takes place in a dance-filled Parisian club, the final scenes unfold on a bare stage, where the heroine meets her death.   
In the 19th century the profession of courtesan stirred unwholesome emotions and bottled up desires, with the reactions’ intensity being proportionate to the perceived gravity of the sin and transgression of social rules. First Dumas and then Verdi both tried to divulge the hypocrisy of the bourgeoisie, who officially condemned women living off prostitution and eagerly availed of their services behind closed doors. Their masterpieces, which can easily be classed as tear-jerkers, humanised the sinner.
Let us set the record straight on one point, though. The widely believed story of a great scandal created by the Dumas play is untrue: during the work’s 1852 Parisian world premiere the whole audience shed trees of sympathy for the poor heroine whom first quit her profession and then died of tuberculosis in the arms of her beloved before their eyes.

Also, the failed opening of Verdi’s La traviata at La Fenice in Venice in 1853 was not down to the general outrage but inappropriate casting, in particular assigning the title role to Fanny Salvini-Donatelli, whom the crowd thought was not appealing enough. A year later, after minor revisions to the score, La traviata was put on at San Benedetto, another Venetian theatre. The triumph it scored that night lasts to this day as the title is one of the most popular operas staged across the globe.   
A work’s greatness is measured by its contemporary relevance. What is it that attracts 21st-century audiences to La traviata, apart from the ravishing music? The social conventions have changed, the sin has lost its gravity, the old prejudices are gone. Still, La traviata is a mirror that reflects our world, where life goes on simultaneously in the material and virtual dimension, where we ‘sell’ our life in social media, and make our choices conditional on retailer-guided ‘advice’ offered by influencers. Today’s Violetta Valery could be a man or a person without a gender. The idea of breaking free from the surrounding razzmatazz and searching for meaning in life is as relevant as ever, and so are decadent attempts to escape death.

English

Traviata by Verdi, od (2024/2024), W reżyserii Mariusz Treliński,, Dyrygent Patrick Fournillier, Teatr Wielki, Warszawa, Polska

Udział w spektaklu (Obsada & realizacja )

Obsada

Załoga

Ensemble

Program, informacje i streszczenie

Filmy

Zdjęcia

Dalsza lektura

Daty i miejsca występów

Miejsca