Johannes Brahms grał w młodości na rogu (waltorni), stąd jego sentyment do tego instrumentu. Mało kto potrafił stopić jego brzmienie ze skrzypcami i fortepianem tak idealnie. Może dlatego Trio Es-dur należy do nielicznych dzieł kameralnych z rogiem, jakie skomponowano w epoce romantyzmu. Usłyszymy w nim zarówno tradycyjne odniesienia myśliwskie („waltornia” to przecież Waldhorn, dosłownie „róg leśny”), jak i kantylenową, rozlewną melodię I części – jedną z najpiękniejszych i najbardziej wyrafinowanych w kameralistyce dziewiętnastowiecznej. Część wolna, Adagio, jest czułym wspomnieniem zmarłej matki, któremu róg nadaje głębi.
Napisane już w XXI wieku Trio na waltornię, skrzypce i fortepian amerykańskiego kompozytora, Erica Ewazena, stanowi ukłon w stronę dzieła Brahmsa. Przeznaczone na ten sam skład wykonawczy, staje się sentymentalną stylizacją, echem arcydzieła.
