Główną ideą przyświecającą Orffowi w jego twórczości był „teatr totalny”, czyli bardzo oryginalna synteza muzyki, śpiewu, poezji, tańca oraz gry scenicznej. „Carmina burana” to nazwa trzynastowiecznego zbioru świeckich pieśni i poezji – głównie o tematyce miłosnej, na podstawie których w XX wieku Carl Orff skomponował kantatę sceniczną – utwór na orkiestrę, chór i głosy solowe, w którym dominują rytm i prosto zharmonizowane partie chóralne. Najsłynniejszym fragmentem kantaty jest – niezwykle znana nie tylko melomanom – rozpoczynająca i kończąca utwór pieśń chóru „O Fortuna”. W towarzyszeniu instrumentalnym przewodnią rolę pełnią instrumenty perkusyjne, gdyż te właśnie uważał kompozytor za pokrewne duszy i obszarowi jego działania jako służące do przekazywania energii. Również tekst kantaty jest traktowany „perkusyjnie” – zasadą są wielokrotne powtórzenia słów i eksponowanie sylab.
„Carmina burana” Orffa składa się z trzech części, poprzedzonych prologiem zatytułowanym „Fortuna Imperatrix Mundi” („Fortuna władczyni świata”), w którym autor skarży się na zmienność losu i zależność człowieka od kaprysów fortuny.
I część „Primo Verte” („Wiosna”) opiewa uroki budzącej się przyrody, jej barw i rodzącego się pragnienia miłości.
II część „In taverna” („W gospodzie”) to pieśni, które sławią radości płynące z biesiadowania w doborowym towarzystwie. Kończy się konkluzją: “Kraj marnieje, młódź dziczeje, (…) cały świat już z nas się śmieje, już nas palcem wytykają. Lecz tych, wobec nas zelżywych, co po świecie z plotką krążą, wymażą z ksiąg sprawiedliwych i w głąb piekła ich pogrążą”.
III ” Cour d’amours” („Dwór miłości”) jest główną częścią kantaty. Jej motto, to stwierdzenie, że miłość unosi się wszędzie wokół nas. Pieśni sławią ziemską miłość we wszystkich przejawach.
Całość zamyka powrót do treści prologu – skargi na niestałość łask fortuny.
