Organization

Dyrygent

Dyrygent (+3)

Benjamin Bayl

Reżyseria

Choreograf (+2)

Deda Cristina Colonna

Scenografia

Reżyseria (+3)

Francesco Vitali

Kostiumy

Reżyseria światła

Klawesynista

Ewa Mrowca

Instrument

Przygotowanie chóru

Przygotowanie chóru (+2)

Krzysztof Kusiel-Moroz

Asystent Reżysera Sceny

Kostiumy (+2)

Hannah Gelesz

Asystent choreografa

Sopran (+2)

Adriane Canavarro

Asystent dyrygenta

Dorota Cybulska-Amsler

Jolanta Denejko

Bas (+3)

Wojciech Sztyk

Le Grand Prètre de Jupiter

Choreograf

Warszawska Opera Kameralna

Orchestra

Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej

Chorus

Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej

Teatr WOK

Tenor (+3)

Kieran White

Castor

Tenor

Hubert Walawski

Bas - baryton (+5)

Simon Robinson

Pollux

Baryton (+2)

Kamil Zdebel

Sopran (+3)

Judith van Wanroij

Télaïre

Sopran

Tosca Rousseau

Sopran (+1)

Marta Brzezinska

Phébé

Kontralt (+3)

Anna Werecka

Bas (+4)

Dawid Biwo

Jupiter

Piotr Pieron

Ingrida Gapova

Cléone

Joanna Sojka

Tenor (+4)

Aleksander Rewiński

Mercury

Tenor (+2)

Aleksander Kunach

„Castor et Pollux” Jeana Philippa Rameau, uchodzącego za mistrza francuskiego baroku, w Warszawskiej Operze Kameralnej zyskał kształt dzieła inteligentnego, dzięki nawiązaniom do tarota, ezoteryki i astrologii również uniwersalnego i umiejętnie prowadzącego współczesny dialog z przeszłością. Oprawa scenograficzna (Francesco Vatoli) jest minimalistyczna, ale dzięki zastosowaniu multimediów i zjawiskowemu użyciu światła zyskuje na wyrazistości pogłębiającej interpretacyjne tropy reżyserki (Deda Cristina Colonna). W budowaniu sytuacji scenicznych, z różnorodności tańców, układów baletowych, arii i scen z udziałem chóru, dominuje prostota, ale dzięki sugestywnemu ruchowi scenicznemu (zwłaszcza w przypadku chóru będzie to bardzo istotne działanie gestyczne, zakomponowane naturalnie, delikatnie i bez udawanej emfazy) mocno oddziałująca na wszystkie nasze zmysły i pojawiające się w trakcie percepcji zapotrzebowanie emocjonalne widza. Statyczność akcji jest podbijana nowatorską próbą spojrzenia na antycznych bohaterów, która stara się odejść od czysto barokowych konwencji i tchnąć w postaci nowe życie. Colonna z Vitalim nie próbują odtwarzać świata przedstawionego, w którym dominują mity i odwołania do starożytności, w sposób bajkowy, ale poszukując metafory idą w kierunku wykreowania własnego, mocna naznaczonego intymnością świata, w którym każdy obraz będzie swą szlachetnością zespolony z barokową muzyką i tym, co w treści jawi się jako wciąż w swej istocie ważne i wiecznie aktualne.

Pod względem wokalnym spektakl można uznać za zaśpiewany bardzo stylowo i szlachetnie. Niemal wszyscy artyści obdarowani zostali ciekawymi głosami, a tajniki dawnych technik nie są im bez wątpienia obce. Najbardziej przekonujący był Kieran White w roli Castora, jego głos miał odpowiedni dla muzyki francuskiej blask, ale i lekkość, która jest podstawą przy wykonawstwie tego typu repertuaru. Tylko niewiele ustępował mu Kamil Zdebel jako Pollux; obydwaj śpiewacy, dzięki rezygnacji z mogącej budzić niepotrzebne wrażenie egzaltacji, osiągają duży stopień scenicznej prawdy, niekiedy nawet dystansu, co w tego typu librettach do osiągnięcia wcale nie jest łatwe. Na ich twarzach każde zdziwienie, obawa, szczęście czy wzruszenie, wywołane nieoczekiwanym obrotem spraw, malowało się w sposób dyskretny, ale nie pozbawiony wewnętrznego napięcia. Nieco gorzej z dźwiękami w górnym rejestrze radził sobie Aleksander Rewiński, ale na szczęście partie przez niego wykonywane (Un Spartiate, Un Athlete, Mercure) nie były w tym przedstawieniu najważniejsze. Z pań najbardziej podobała mi się Ingrida Gapova (Cleone, Une Suivante d’Hebe, Une Ombre Heureuse), zbyt majestatyczna i dostojna wydała mi się Telaire w interpretacji Toski Rousseau, natomiast Anna Werecka odpowiednio trafiała w tony pełnej zawiści, wciąż intrygującej Phebe.

Orkiestra Instrumentów Dawnych MACV Warszawskiej Opery Kameralnej, poprowadzona przez australijskiego dyrygenta Benjamina Bayla, charakteryzowała się świeżością w artykułowaniu wyrazistej i żywiołowej linii muzycznej, właściwie oddającej temperaturę i bogactwo nastrojów zawartych w partyturze Rameau. Imponowała również harmonijność brzmienia zespolona z wokalnymi interpretacjami solistów. Bayl znakomicie przechodził od sekwencji szalonych burz czy sekwencji o dużej sile dramatyzmu, nie tylko emocjonalnego, do niebiańskich momentów przynoszących delikatnie ukojenie czy spokój miłosnych zwierzeń, również tych braterskich.

Castor et Pollux (Kastor i Polluks (opera)), Rameau

Obsada

Le Grand Prètre de Jupiter

Castor

Pollux

Télaïre

Phébé

Jupiter

Cléone

Mercury

Załoga

Reżyseria

Asystent Reżysera Sceny

Dyrygent

Asystent dyrygenta

Scenografia

Kostiumy

Przygotowanie chóru

Reżyseria światła

Choreograf

Asystent choreografa

Instrumentacja

Instrument

Producent

Producent

Ensemble

Orkiestra

Chór

Współproducent

Recenzje 1

Promowane filmy

Zdjęcia

Szczegóły

Kompozytor / -ka

Libretto

Opis

Synopsis produkcji

Miejsca

Teatr WOK

Warszawa, Polska