Organization

Festiwal Mozartowski w Warszawie

Singer

Bass

Jan Żądło

Figaro

Soprano

Aleksandra Orlowska

Susanna

Baritone

Tomasz Kumiega

The Count of Almaviva

Bożena Bujnicka

The Countess of Almaviva

Mezzo-soprano

Michał Sławecki

Cherubino

Dariusz Machej

Bartolo

Anna Bernacka

Marcelline

Tenor

Łukasz Wroński

Basilio

Dominika Kościelniak

Barbarina

Maciej Miecznikowski

Antonio

Jacek Ornafa

Don Curzio

Stage director

Grzegorz Chrapkiewicz

Lighting designer

Piotr Pawlik

Costume designer

Katarzyna Szczurowska

Anna Skupień

Set designer

Wojciech Stefaniak

Choreographer

Jarosław Staniek

Artur Janda

Maria Domżał

Karina Skrzeszewska

Krzysztof Borysiewicz

Elzbieta Wroblewska

Aleksander Kunach

Paulina Tuzińska

Conductor

Piotr Sułkowski

Kuba Wnuk

Assistant choreographer

Katarzyna Zielonka

Assistant Director

Orchestra

Musicae Antiquae Collegium Varsoviense

italia

puola

Le nozze di Figaro -  (The Marriage of Figaro)

Warsaw

Poland

Teatr WOK

Le nozze di Figaro

Public

The Marriage of Figaro

Approved

The Marriage of Figaro is one of the greatest operas in the history of the world. The opera was written in 1786 to a libretto by Lorenzo da Ponte based on Pierre Beaumarchais' famous play of the same title. Art criticizing the social relations of the feudal world was banned in many countries. Mozart, taking up this topic, also risked a lot, although da Ponte took care to omit all social or political issues present in the original play. The premiere took place in the court theater on May 1, 1786, with the consent of the Emperor. The work was well received, although further formal restrictions were imposed on it.

In this work, Mozart climbed to the very top of absolute creative inventiveness. The social meaning of Beaumarchais's comedy was given a dimension of social psychology through Mozart's music. Each character in Mozart's opera speaks its own musical language, tells its own story. Mozart achieves this through eighteenth-century operatic conventions, and at the same time endows individual characters with individual musical features. Thus, the characteristics of the bold Figaro, the brutal Count, the resolute Susanna or the tormented Countess are different. Arias, duets, ensembles, great collective scenes, act finals lasting many minutes, become not only a musical image of the stage action, but through the individuality of the characters, they present real life to the viewer's eyes.

Grzegorz Chrapkiewicz's staging gave this brilliant opera a purely human dimension. The director plays with the characters and at the same time reveals human weaknesses, including emptiness and lust. He softens the sharp features of the characters with humor and metaphor, enlivening the action with gesture and pantomime. The veiled eroticism of the work and the psychological outline of individual human types give this realization the features of outstanding, though funny art. Mozart's music gives the whole fluency and turns up the action of the work. The new version of The Marriage of Figaro  at the Warsaw Chamber Opera will not leave the viewer indifferent, but will engage them emotionally, drawing them into its specific, not entirely cheerful, world.

English

Wesele Figara to jedna z najgenialniejszych oper w historii świata. Opera powstała w roku 1786 do libretta Lorenza da Ponte na podstawie słynnej sztuki Pierre’a Beaumarchais’go o takim samym tytule. Sztuka krytykująca relacje społeczne feudalnego świata zakazana była w wielu krajach. Mozart, podejmując się tego tematu również ryzykował bardzo wiele, choć da Ponte zadbał o pominięcie całej problematyki społecznej czy politycznej obecnej w oryginale sztuki. Premiera za zgodą Cesarza dobyła się w dworskim teatrze 1 maja 1786 roku. Dzieło spotkało się z dobrym przyjęciem, chociaż nakładano na nie kolejne ograniczenia formalne.

Mozart wspiął się w tym utworze na sam szczyt absolutnej inwencji twórczej. Społeczna wymowa komedii Beaumarchais otrzymała poprzez mozartowską muzykę wymiar psychologii społecznej. Każda postać mozartowskiej opery mówi niejako własnym językiem muzycznym, opowiada swoją historię. Mozart dokonuje tego poprzez osiemnastowieczne konwencje operowe, a jednocześnie obdarza poszczególne postacie indywidualnymi rysami muzycznymi. Inna jest zatem charakterystyka śmiałego Figara, brutalnego Hrabiego, rezolutnej Zuzanny czy udręczonej Hrabiny. Arie, duety, ansamble, wielkie sceny zbiorowe, trwające wiele minut finały aktów, stają się nie tylko muzycznym obrazem akcji scenicznej, ale poprzez indywidualizm postaci, prezentują oczom widza prawdziwe życie.

Inscenizacja Grzegorza Chrapkiewicza nadała tej genialnej operze wymiar czysto ludzki. Reżyser bawi się postaciami i jednocześnie odsłania ludzkie słabości w tym pustotę i pożądliwość. Ostre rysy postaci łagodzi humorem i przenośnią, ożywiając akcję gestem i pantomimą. Zawoalowana erotyka dzieła i psychologiczne zarysowanie poszczególnych typów ludzkich nadają tej realizacji cechy wybitnej, choć zabawnej sztuki. Muzyka Mozarta nadaje całości potoczystości i podkręca akcję dzieła. Nowa wersja Wesela Figara w Warszawskiej Operze Kameralnej nie pozostawi widza obojętnym, lecz zaangażuje go emocjonalnie, wciągając w swój specyficzny, nie do końca przecież wesoły świat. ­­­

polski

Esityksen ansiot (Näyttelijät )

Heittää

Miehistö

Yhtye