Recenzijas par iepriekšējiem iestudējumiem
6Σε κάθε περίπτωση, με χαρά παρακολουθήσαμε πρόσφατα (10/2) από την Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος) αναβίωση της επιτυχημένης παραγωγής του Andrea Chénier, της οποίας τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπέγραφε ο πάντα ξεχωριστός Νίκος Πετρόπουλος. Την επιμέλεια της αναβίωσης είχε ο εκλεκτός σκηνοθέτης Ίων Κεσούλης. Αν δεν μας απατά η μνήμη, είχαμε εκτιμήσει για πρώτη φορά την εν λόγω παραγωγή στις αρχές του 2002· τότε -όπως και κατά το πρόσφατο ανέβασμα- είχαμε σημειώσει τόσο την υψηλή αισθητική άποψη του Πετρόπουλου όσο και το γεγονός ότι με τέχνη και σκέψη έμεινε κοντά στα ζητούμενα της παρτιτούρας και στις πολιτικοκοινωνικές αναφορές της υπόθεσης, επιστρατεύοντας γούστο και γνώση. Τα μεγάλα επιβλητικά σκηνικά, οι αναφορές στο ύφος της εποχής, τα λαμπρά κοστούμια και ο ιδιαίτερα εύστοχος φωτισμός (στην αρχική παραγωγή, του ιδίου και του Γιάννη Θεοδωρίδη, πρόσφατα αναβιωμένος από τον Χρήστο Τζιόγκα) δημιούργησαν το ιδανικό εικαστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο άνετα κινούνταν οι τραγουδιστές· μια εικόνα που, δεν το κρύβουμε, κολάκευε τα μάτια του κοινού. Όσον αφορά στο μουσικό μέρος, οι δυο αστέρες που αρχικά είχε αναγγελθεί ότι θα επωμίζονταν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η Ολλανδή υψίφωνος Eva–Maria Westbroek (που το 2015 τόσο συναρπαστικά είχε τραγουδήσει τον ρόλο της Maddalena στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, στο πλάι του πάντα ανυπέρβλητα αποκαλυπτικού Γερμανού τενόρου Jonas Kaufmann) και ο Αργεντινός τενόρος Marcelo Álvarez, αποσύρθηκαν και αντικαταστάθηκαν αντιστοίχως από τον Αργεντινό τενόρο Marcelo Puente και την Ουρουγουανή υψίφωνο María José Siri. Η εν λόγω αντικατάσταση επέφερε επιτυχή αποτελέσματα, αφού και οι δύο καλλιτέχνες στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων των ρόλων τους. Πιο συγκεκριμένα, ο Puente με φωνή ωραίας γραμμής και νεανικό σφρίγος φώτισε τόσο την ασυγκράτητα ρομαντική-ηρωική φύση του Chénier όσο και τον λυρισμό της μουσικής. Δίπλα του, η Siri, λάξευσε μία μουσικά και υποκριτικά υψηλής κλάσης Maddalena· δεν ήταν απλά η μουσικότητα, η παρουσία και η γενικότερη κίνησή της που έπεισαν, αλλά ο έξοχος τρόπος που χρησιμοποιούσε τη ζεστή, βελούδινη και εύπλαστη φωνή της (με θαυμάσια κέντρα) για να αποδώσει τα ποικίλα ζητούμενα του εύφορου ρόλου της (ασφαλώς κέρδισε τις εντυπώσεις, στην διάσημη άρια της τρίτης πράξης, La mamma morta). Και ναι, έκτισε την προσωπικότητα της νεαρής αριστοκράτισσας, θύμα της γαλλικής επανάστασης, με μεγάλη ακρίβεια, από την υπέροχα γοητευτική είσοδό της στην αρχή του έργου, μέχρι τις ύστατες τραγικές στιγμές που με προθυμία, θάρρος και αυταπάρνηση ακολουθεί τον αγαπημένο της στον θάνατο και τη λεπίδα της γκιλοτίνας. Ο διεθνής συμπατριώτης μας βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς στον ρόλο του Gérard, ήρωα τον οποίον στην αρχή της όπερας γνωρίζουμε ως υπηρέτη, ενώ στη συνέχεια τον παρακολουθούμε να εγκαταλείπει την εργασία του προκειμένου να μπει στον αγώνα της επανάστασης ως αξιωματικός, διακρίθηκε τόσο με την εντυπωσιακού μεγέθους και αντοχής φωνή του (άμεση και συναισθηματικά φορτισμένη υπήρξε η ερμηνεία του μονολόγου της τρίτης πράξης, Nemico della patria?), όσο και με τη διάθεσή του να εμβαθύνει στις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ρόλου του. Η δραματική υψίφωνος Τζούλια Σουγλάκου κατά την τρίτη πράξη τραγούδησε με γνήσιο αίσθημα και φωνητικό έλεγχο την άρια της τυφλής ηλικιωμένης Madelon, Son la vecchia Madelon. Σχετικά με την άρια, ας μας επιτραπεί να θυμίσουμε τη φήμη σύμφωνα με την οποία ο λιμπρετίστας του έργου, Ilica, υπήρξε ερωτευμένος με μια μεσόφωνο και ζήτησε από τον συνθέτη (η σχέση του με τον οποίον υπήρξε ταραχώδης) να συμπεριλάβει έναν ρόλο ειδικά για εκείνη στην εν λόγω όπερα. Όταν ο Giordano αρνήθηκε, ο Illica τον απείλησε με πιστόλι και ως αποτέλεσμα υπήρξε η σύνθεση αυτής της συγκινητικής άριας. Στους μικρότερους ρόλους διακρίθηκαν οι Μαρισία Παπαλεξίου (Bersi), Χρυσάνθη Σπιτάδη (La Contessa di Coigny), Γιάννης Γιαννίσης (Roucher), Χάρης Ανδριανός (Mathieu), Βαγγέλης Μανιάτης (Pietro Fléville), Γιώργος Ματθαιακάκης (Fouquier-Tinville), Χρήστος Κεχρής (Ένας «απίστευτος»), Διονύσης Μελογιαννίδης (Αβάς), Βαγγέλης Μανιάτης (Οικονόμος) και Διονύσης Τσαντίνης (Dumas). Η ορχήστρα και η χορωδία της ΕΛΣ απέδωσαν πολύ ικανοποιητικά, απολαμβάνοντας και ακολουθώντας, όπως και οι τραγουδιστές πρωτίστως, τη σίγουρη, ιδιωματικά ανεπτυγμένη και σε στιγμές φλογερής έντασης άποψη του Γάλλου αρχιμουσικού Philippe Auguin, τακτικού πλέον συνεργάτη του λυρικού μας θεάτρου, που επιπλέον φώτισε με νόημα τις μεγάλες τραγικές κλιμακώσεις του μουσικού δράματος του Giordano.
The Italian director Damiano Michieletto put himself in the critical doghouse with his Covent Garden production of Guillaume Tell earlier this year, thanks to a rape scene which gave enormous offence. But his crime was a matter of tone: in an otherwise stylised production, the aggressively in-your-face naturalism of that scene was grotesquely misplaced.
In Damiano Michieletto’s new production of this famous double bill, the stories are presented straightforwardly and the tragedies perfectly defined. Among the singers, soprano Eva-Maria Westbroek is a standout
If it's not broke, don't fix it!" Most clichés gain their status through being true, but that one is honoured in the breach as often as in its application, the desire to sell something new (even if it isn't really) as addictive to the vendor as it is to the buyer. Not always though. "25 years of Richard Eyre's La Traviata" is emblazoned (in gold, no less) on the cast list and the programme compiles a Who's Who of opera stars who have sung the roles in that quarter century - it was staged here as recently as January after all! So you've every right to expect something good, something slick, something that can fill hundreds of seats on wet Tuesday night a week before Christmas. And that's what you get.
Apart from Oropesa’s Violetta, the superb tenor Liparit Avetisyan gives a convincing performance as the passionate Alfredo, a role that is rarely achieved in operatic productions. The German baritone Christian Gerhaher in the role of Giorgio Germont, the man responsible for the break-up, also offers an impressive performance. The entire leading cast as well as the rest of the cast secured the narrative’s realism that is so brilliantly embedded in its musical fabric, which translates on stage in a manner that even those not musically trained, gain a satisfying musical and dramatic experience. The stamp of the director of this revival, Pedro Ruibeiro, is much in evidence. The dramatic performance, highlighting the conflict between father-son, the shift in Germont’s attitude towards Violetta, the ‘saintly courtesan’, is made clear in their first encounter in Act II. His hard tone and demeanour towards this fallen reveal early signs of softening and gestures of respect. The social norms layered with hypocrisy are superbly probed musically and dramatically in that first encounter between the two. The dramatic tension is given momentary relief by the colourful and beautifully performed gypsy’s singing dancing and the matadors. They lighten up the atmosphere before the mood darkens.The evening, in its entirety, can be summed up as memorable
Verdi’s first successful opera may not be many people’s favourite but the current Royal Opera House production surely raises the work a few rungs up the ladder of appeal.Let’s start with the chorus. There are operas where the members of the chorus have a couple of numbers, walk on the stage, sing their piece and are shepherded off to the wings. Not in Nabucco. Verdi composed some exhilarating pieces for them and I am not referring solely to the all-too-famous Va pensiero. The chorus is bunched up in the centre of the stage when they render the legendary number but it is a mourning piece and does not call for electrifying singing like some of the other choruses. The augmented Royal Opera House Chorus is worth the price of admission alone.The title role is sung alternately by Placido Domingo, the grand old man of opera and the relative newcomer, Greek baritone Dimitri Platanias making his Royal Opera House role debut. He gives a signature performance. From the arrogant king to the unhinged ruler and humiliated father, he achieves simply superb vocal resonance and emotional range. Just listen to his delivery of Deh perdona (Have mercy on a delirious father) where the great king is reduced to begging for mercy for his daughter from a slave who scorns him.Soprano Jamie Barton is Nabucco’s real daughter and the one who has snatched the tenor. She does not face the same demands as Monastyrska but she gives a praiseworthy performance. Tenor Leonard Capalbo gives a fine accounting of himself in the role of Ismaele.Director Daniele Abbado and Designer Alison Chitty have opted for a production that has modern overtones especially with the issue of displaced people and refugees. The costumes are modern and I felt that the direction given was “come as you are and bring your children for good measure.” That is not as bad as it sounds because ordinary dress is quite suitable and many of the refugees one sees on television are not dressed better or worse than what one sees on stage at the Royal Opera House. Children are very much a part of the refugee problem and having a few of them on stage was á propos. The set consisted of rectangular rocks and sand for much of the production. There was judicious use of projections (designed by Luca Scarzella) to dramatize some aspects of the production. The concept behind the productions seems sound but I am not sure that the execution of it matched the intent.Benini conducted the Orchestra of the Royal Opera House with the vigour and discipline that the music and concept of the opera demand. It was an outstanding performance.
