Name: Koncert symfoniczny
Start: 2022-05-27T00:00:00.000Z
End: 2022-05-27T00:00:00.000Z
Location: Filharmonia Narodowa

Admin

Warsaw Philharmonic

Conductor

Michał Klauza

Orchestra

Polish National Radio Symphony Orchestra

Koncert symfoniczny

Warsaw

Poland

Filharmonia Narodowa

Sala Koncertowa

Public

Symphony No.39 in E-flat major, K.543

Symphony No. 40

Jupiter Symphony - Symphony No. 41 in C Major, K 551

Larissa Andrea Pereira

Approved

Mozart’s final triad of symphonies was written over the course of just a few weeks in the summer of 1788. Representatives of the Romantic tradition wished to see in these works an almost symphonic testament. One hypothesis put forward is that Mozart made use of a somewhat freer period in his creative life to compose new works “for future purposes”, perhaps with a vaguely planned trip to England in mind. It is also possible that the compositions were intended for a series of previously planned Viennese subscription concerts.

Symphony in E-flat Major opens with a monumental Adagio, which in turn leads into an Allegro, which introduces several innovative elements, including highlighted wind instrument parts. The lyrical second movement (with its dramatic middle episode) seems to be a nod to the Haydn tradition, as is the minuet whose trio is a charming stylisation of the folk ländler and features the famous clarinet solo. The composition is crowned by a lively, energetic perpetuum mobile-type finale with humorous dialogues between the wind instruments.

The second of the symphonies in the great triad stands out in the canon of classical symphonic music not only because of its minor key, but also due to its exceptionally sombre mood, which distinguishes it, for example, from Haydn’s symphonies in a minor key which, nonetheless, end on a positive note. A few months before Mozart's death, his Symphony in G Minor was conducted by Antonio Salieri, and probably for the purposes of this performance the composer modified the original instrumentation, adding two clarinets to the ensemble.

There is still some debate as to the origins of the name assigned to Symphony in C Major, i.e. “Jupiter”, indicating “divine” perfection and power (the first documented occurrence of this nickname appeared in the programme of a music festival in Edinburgh in 1819). Romantic commentators spoke of this symphony with particular emphasis and admiration. After the first movement, full of noble pathos, the beginning of Andante cantabile, changeable in mood, assumes the shape of an introduction to an operatic aria, but after a while, its character suddenly becomes gloomy, harbingered with the key of C M   inor and mysterious dissonances. An exquisite minuet is followed by a dazzling, extended finale, combining a sonata allegro plan with polyphonic, imitative technique. We can be sure that the thirty-two-year-old Mozart did not write this finale as a “farewell” to the world of symphony, nor as a musical testament. However, since it was destined to become Mozart’s opus ultimum in this genre – that is how it has been perceived. Without doubt, it is, whether intended or not, a tribute to the art of the revered masters: Bach, Handel and the Haydn brothers.

English

Biografia Mozarta wciąż skrywa wiele tajemnic – jedną z nich pozostają do dziś okoliczności powstania wielkiej triady ostatnich symfonii, o których na pewno wiadomo jedno: zgodnie z autorskim datowaniem powstały w ciągu zaledwie kilku tygodni, latem roku 1788. Romantycy pragnęli widzieć w nich symfoniczny testament, arcydzieła zwrócone ku przyszłym pokoleniom lub zgoła ku transcendencji. Wiemy jednak o pragmatycznym podejściu Mozarta do własnej twórczości, a także o ogólnym poglądzie jego epoki na gatunek symfoniczny jako na muzykę służącą głównie szlachetnej rozrywce. Możliwe, że były przeznaczone na cykl zaplanowanych wcześniej, wiedeńskich koncertów abonamentowych, które być może nawet doszły do skutku, choć nie ma ostatecznej pewności co do tego faktu ani ewentualnego wykonania podczas nich trzech Symfonii.

Trzy arcydzieła są bardzo odmienne. Symfonia Es-dur zdaje się ukłonem ku tradycji Haydnowskiej, widocznej zwłaszcza w jej menuecie, którego trio jest uroczą stylizacją ludowego ländlera oraz w pełnym energii finale w typie perpetuum mobile z żartobliwymi dialogami instrumentów dętych. Druga z symfonii wielkiej triady wyróżnia się na tle klasycznej symfoniki i innych dzieł samego Mozarta – jest bowiem jedną z niewielu symfonii swej epoki tak konsekwentnie m i n o r o w ą. Znamy oczywiście inne symfonie w tonacjach molowych, ale nastrój smutku był w tych dziełach jedynie sygnalizowany, ostatecznie zawsze zwyciężał oświeceniowy optymizm. Inaczej w Symfonii g-moll – nastrój przygnębienia, rezygnacji, wręcz tragizmu jest tu obecny s t a l e  i musiało to wywierać na współczesnych wrażenie o wiele większe, niż jesteśmy to sobie w stanie dziś wyobrazić. Wreszcie olśniewająca Symfonia C-dur, dziś powszechnie znana jako Jowiszowa. Fakt, że okazała się w dorobku Mozarta ostatnią sprawił, że zwłaszcza romantyczni komentatorzy wypowiadali się o niej ze szczególną emfazą. Niezapomniane wrażenie wywiera zwłaszcza jej rozbudowany finał: ogólny plan sonatowego allegra łączy się ze środkami kształtowania polifonicznego, imitacyjnego, nie sięgając jednak po ścisłą formę fugi.

polski

Koncert symfoniczny by Mozart, De (2022/2022), Director musical Michał Klauza, Filharmonia Narodowa, Warsaw, Poland

Crèdits de representació (Repartiment i equipatge )

Conjunt

Programa, Sobre i Resum

Fotografies

Per llegir més

Dates i llocs d'actuació

Llocs