Name: L'Orfeo
Start: 2021-10-22T00:00:00.000Z
End: 2021-10-23T00:00:00.000Z
Location: Teatr Królewski

Organization

Singer

Soprano

Marta Boberska

Euridice

Anna Radziejewska

The messenger

Aneta Łukaszewicz

Hope

Tenor

Karol Kozłowski

Orfeo

Music

Olga Pasiecznik

Proserpina

Sylwester Smulczyński

Apollo

Bass

Pawel Czekala

Pluto

Sławomir Jurczak

Caronte

Julita Mirosławska

The nymph

Marcin Gadaliński

First shepherd

Zbigniew Malak

Second shepherd

Baritone

Mikołaj Zgódka

Third shepherd

Echo

Costume designer

Marlena Skoneczko

Choreographer

Romana Agnel

Conductor

Krzysztof Garstka

Stage director

Chorus master

Lilianna Krych

Lighting designer

Piotr Rudzki

Bartłomiej Kaczalski

Video designer

Marek Zamojski

Others

Zespół Wokalny Polskiej Opery Królewskiej

Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona

Polska Opera Królewska

L'Orfeo -  (Orfeo)

Warsaw

Poland

Baroque Festival. Polska Opera Królewska

Teatr Królewski

L'Orfeo Monteverdi

Public

Private

Approved

„Orfeusz Monteverdiego nie należy do tych jednoznacznych dzieł, które tłumaczą się tylko w jeden sposób i mają jedną warstwę, jedną płaszczyznę znaczeń. Przeciwnie – zaliczyć go trzeba do tych arcyutworów ludzkiego ducha, które komunikują nam znacznie więcej, niż ujawnia ich fabuła rozumiana dosłownie jako pewien ciąg wydarzeń dramatycznych” – tak pisze Ewa Obniska, autorytet najwyższej próby.
Zaiste, Monteverdi dokonał dzieła o kardynalnym znaczeniu dla dziejów kultury europejskiej. Tworząc sceniczną postać Muzyki, uwolnił muzykę od obowiązku dźwigania Słowa, a uczynił ją skrzydlatym żywiołem metafizycznej wolności Słowa. Dla Monteverdiego Muzyka była rzeczywistym i absolutnym początkiem opery, a paradoksalnie służyła prymatowi słowa. Dla tejże Muzyki kompozytor niejako stworzył Ołtarz – symboliczną przestrzeń jej rozbrzmiewania, tak by mogła definiować scenariusz ruchu – czyli  t o p o – g r a f i ę Orfeusza: kompozycję, rytm, strukturę gestu, dynamikę wzajemnych relacji. Harmonizując śpiew i ruch w jednorodny kształt sceniczny stanowi pierwszą lekcję praktycznego postępowania reżysera z partyturą w operze.

Świadomość zamierzonego efektu muzycznego oraz możliwość uzyskania na scenie odpowiadającego mu efektu teatralnego jest perfekcyjnie, ale w sposób nieoczywisty  zapisana w tekście partytury. Kompozytor zapisał językiem muzyki to, czego doświadczyć ma widz patrzący na przedstawienie. Gdy w ten sposób czytamy partyturę, udaje się nam ją przełożyć na znaki teatralne i doprowadzić do rezultatu scenicznego, którego siła i teatralna uroda nieporównywalna jest z jakimkolwiek innym rozwiązaniem. 

Cała partytura Monteverdiego zbudowana jest z emocjonalnych i sonorycznych kontrastów. W swej strukturze nawiązuje do reguł dramaturgii w teatrze starożytnej Grecji. Monteverdi podkreśla całkowitą i absolutną jednorodność muzyki, nadając jej w ten sposób ascetyczny wymiar filozoficzny i mistyczny. Jego muzyka przedstawia w sposób widzialny to, co niewidzialne. W jego partyturze wyraziście widoczna jest orficka metafizyka oraz wzajemne przenikanie się trzech głównych żywiołów antyku: omoiosis – pathopois – katharsis, tworzących stylistyczną jedność i zupełnie nowy kształt ekspresji dla Prawdy, Dobra i Piękna, rozpiętych między „grecką filozofię” i „europejską teologię”.

Monteverdi w finale swojej genialnej opery to, co mitologiczne przenika tym, co teologiczne i ojciec (Apollo) wraz z synem (Orfeusz) wstępują do Nieba. Ten finał stanowi niezwykle ważny i znaczący akt dla całej późniejszej historii opery w Europie. To iście platońskie zakończenie, w którym miłość Orfeusza jest niewzruszona i pewna, a jego droga nie kończy się tu – na ziemi, lecz prowadzi do Ojca, do Nieba. 

Orfeo Monteverdiego stanowi operową alegorię świata, która poprzez wiarę odsłania Nadzieję, która prowadzi ku Wiecznej Miłości.

polski

“Monteverdi’s L’Orfeo is not one of those unambiguous works that may be explained only in one way and have one layer, one plane of meanings. On the contrary – it should be included among those masterpieces of the human spirit that communicate much more to us than their plot, literally understood as a sequence of dramatic events,” writes Ewa Obniska, an authority of the highest order.

Indeed, Monteverdi’s work is of cardinal importance for the history of European culture. By bringing to life the stage character of Music, he freed music from the obligation to bear the Word and turned it into a winged element of the metaphysical freedom of the Word. For Monteverdi, Music was the true and universal origin of the opera, and, paradoxically, gave primacy to the word. It is for Music that the composer created the Altar – a symbolic space for it to resonate so that it could define the movement – that is, the topography of L’Orfeo: the composition, rhythm, musical gestures, and the dynamics of their mutual relations. By combining singing and movement into a homogeneous stage work, Monteverdi teaches the first practical lesson for a director dealing with the score in an opera.

The awareness of the intended musical effect and the capacity to obtain a corresponding theatrical effect on the stage is recorded in the text of the score flawlessly yet in a non-obvious way. Using the language of music, the composer wrote down what a viewer looking at the performance should experience. Reading the score in this way, we can translate it into theatrical gestures, leading to a stage effect whose strength and theatrical beauty is incomparable to any other interpretation.

Monteverdi’s entire score is made up of emotional and sonoric contrasts, with its structure referring to the staging rules of the theatre of ancient Greece. The composer emphasizes the absolute homogeneity of music, attributing to it an ascetic philosophical and mystical dimension. His music allows us to see what can’t be seen. The score clearly displays the Orphic metaphysics and the mutual permeation of the three main elements of Antiquity: homoiosis, pathopoeia and catharsis, creating a stylistic unity and an entirely new shape of expression for Truth, Goodness and Beauty in the space between “Greek philosophy” and “European theology”.

In the finale of this brilliant opera, the myth meets theology when the father (Apollo) and his son (Orpheus) ascend to Heaven. This ending is of extreme importance and consequence for the history of opera in Europe. In a truly Platonic conclusion, Orpheus’ love remains steady and tireless and his path does not end here – on Earth, but leads to the Father, to Heaven.

Monteverdi’s L’Orfeo is an operatic allegory of the world that, through faith, reveals the Hope leading to Eternal Love.

English

Crèdits de representació (Repartiment i equipatge )

Repartiment

Tripulació

Conjunt