Name: Médée
Start: 2024-01-21T00:00:00.000Z
End: 2024-01-28T00:00:00.000Z
Location: Moniuszko Auditorium

Organization

Salzburger Festspiele

Conductor

Patrick Fournillier

Stage director

Simon Stone

Set designer

Bob Cousins

Costume designer

Mel Page

Lighting designer

Nick Schlieper

Dramaturge

Christian Arseni

Singer

Bass

Rafał Siwek

King Creon

Soprano

Joanna Moskowicz

Glauke

Tenor

Airam Hernández

Giasone

Izabela Matuła

Medea

Contralto

Elzbieta Wroblewska

Neris

Teatr Wielki - Opera Narodowa

Orchestra

Orchestra of the Polish National Opera

Others

Chorus of the Polish National Opera

Sylwia Salamońska

1. Handmaiden

Katarzyna Szymkowiak

2. Handmaiden

Amira Casar

Głos Medei

francès

Médée -  (Medea)

Warsaw

Poland

Moniuszko Auditorium

Médée Cherubini

Public

Private

polonès

anglès

Approved

What kind of circumstances can lead a mother to commit infanticide? The story of Medea has fascinated artists for centuries, opera creators included. The libretto of Luigi Cherubini’s work, originally staged in Paris in 1797, is a condensation of the tale known from classical mythology. It barely touches upon the beginning of Medea and Jason relationship, the Golden Fleece, or Argonauts. We find ourselves right in the middle of a romantic conflict: Dircé is getting anxiously ready to marry Jason who left his ex-wife for her. The wedding ceremony is interrupted by Medea, who is trying to get her husband and children back. Rejected and helpless, she has planned revenge: she presents Dircé with a poison-infused crown and robe and murders her sons.  
Cherubini’s opera was well-received, yet did not win wider recognition and was pulled after twenty performances. Despite earning considerable popularity in Germany, it did not make a big comeback until the mid-20th century when Maria Callas stunned the world with her interpretation of the title character. Medea remained one of the soprano’s signature roles until her death. Ever since then, the opera is regularly staged across the world, putting the abilities of the greatest sopranos to the test.

The score straddles classicism and romanticism. It is governed by proportions and moderation (the beginning sounds like it could have been written by Wolfgang Amadeus Mozart or Christoph Willibald Gluck), while also going with the flow of extreme emotions (Act 3 focuses on Medea and her crime). The opera was often described as solemn and as full of pathos, carrying the weight of the tragic story. It was also praised for its extraordinary portrayal of the character’s feelings. There was, in particular, great admiration for the challenging title role, which had originally been written for Julie-Angélique Scio, an artist celebrated both for her vocal and acting merit. The singer suffered from tuberculosis which ultimately lead to her untimely death, yet – reportedly – added an extra expressive quality to her voice and body. Thanks to Scio’s abilities, the role stuns to this day: Medea is a complex character that epitomises both power and delicacy, anguish and determination.

This staging was co-produced by the Polish National Opera and the Salzburg Festival. Its original presentation in Warsaw was postponed due to the pandemic. The production was deemed a directorial success: Simon Stone managed to modernise the story and give it a cinematic flair. He achieved that with the use of hyperrealistic set design, black-and-white projections summarising complex emotional relationships, and replacing spoken dialogue with excerpts of phone conversations. Médée follows people in positions of power: in Stone’s production financial elites take the place of ancient rulers. The director zeroes in on the title character, yet portrays her not as the Colchian witch but a contemporary woman who fell prey to marital betrayal. She is a foreigner living in Austria, the wife of a rich and influential Jason, who abandons her for a better catch. The director looks at the mechanics of exclusion: following Medea as she becomes an outsider and falls into despair. Stone proves that Medea’s story is painfully relevant: the opera shows how quickly martial bliss may turn into a family disaster. The twist ending feels like watching a thriller. In the original version Medea was swallowed up by Hell against the backdrop of a burning church. The composer subsequently changed the final scene, allowing his protagonist to flee in a chariot of fire. The director of this production came up with a completely different finale which, nevertheless, corresponds with the original.

English

Jakie okoliczności mogą pchnąć matkę do dzieciobójstwa? Historia Medei fascynowała artystów od wieków, także twórców operowych. Libretto wystawionego w Paryżu w 1797 roku dzieła Luigiego Cherubiniego kondensuje opowieść znaną z mitologii. O początkach związku Jazona i Medei, złotym runie i Argonautach jedynie się w nim wspomina. Zostajemy wrzuceni w sam środek konfliktu miłosnego: przepełniona niepokojem Dircé przygotowuje się do ślubu z Jazonem, który porzucił dla niej dawną ukochaną. Uroczystość przerywa Medea próbująca odzyskać męża i dzieci. Odrzucona kobieta, pozbawiona wszelkiej nadziei, planuje zemstę – ofiaruje Dircé koronę i suknię nasączoną trucizną, sama zaś dokonuje mordu na synach.

Opera Cherubiniego została dobrze przyjęta, ale nie zyskała szerszego uznania i zeszła z afisza po 20 przedstawieniach. Mimo późniejszej popularności w Niemczech, jej wielki powrót na sceny nastąpił dopiero w połowie XX wieku dzięki Marii Callas, dla której do końca kariery była to jedna z najważniejszych ról. Od tej pory Medea gości regularnie na scenach światowych i jest sprawdzianem dla największych śpiewaczek.

Muzyka Cherubiniego sytuuje się między klasycyzmem a romantyzmem – z jednej strony rządzi nią proporcja i miara (początek opery mógłby wyjść spod pióra Wolfganga Amadeusza Mozarta lub Christopha Willibalda Glucka), z drugiej zaś – ekstremalne emocje, za którymi podąża kompozytor (akt III skupiony wokół Medei i jej zbrodni). Opera była często określana jako wzniosła i patetyczna – oddająca ciężar tragicznej historii, chwalono ją jednak także za niezwykłe oddanie uczuć postaci. Zachwyty dotyczyły w szczególności niezwykle trudnej partii Medei napisanej dla Julie-Angélique Scio – artystki opiewanej zarówno za walory wokalne, jak i aktorskie. Śpiewaczka chorowała na gruźlicę, która stała się przyczyną jej przedwczesnej śmierci, ale – jak się mówi – także dodawała głosowi i ciału ekspresyjności. Dzięki zdolnościom Scio tytułowa rola zachwyca do tej pory – Meda to postać niejednoznaczna, łącząca siłę i delikatność, rozpacz i determinację.

Spektakl jest koprodukcją z Festiwalem w Salzburgu, którego prezentacja w Warszawie została wstrzymana ze względu na pandemię. Inscenizacja została uznana za sukces reżysera Simona Stone’a potrafiącego jednocześnie uwspółcześnić historię i opowiedzieć ją z filmowym rozmachem. Służy temu hiperrealistyczna scenografia, czarno-białe projekcje streszczające skomplikowane relacje uczuciowe oraz fragmenty rozmów telefonicznych użyte zamiast mówionych dialogów. Medea rozgrywa się na szczytach władzy, podobnie jest u Stone’a, choć nie są to antyczni władcy, lecz współczesne elity finansowe. Reżyser skupia się na tytułowej bohaterce, widząc w niej nie kolchijską czarownicę, ale współczesną kobietę – ofiarę zdrady małżeńskiej. Medea jest cudzoziemką w Austrii, żoną bogatego i dobrze sytuowanego Jazona, który porzuca ją dla lepiej sytuowanej partii. Reżyser przygląda się mechanizmom wykluczenia – w jaki sposób Medea staje się outsiderką i pogrąża w rozpaczy. Stone pokazuje, że historia Medei jest na wskroś współczesna – dzięki operze możemy obserwować jak krótka droga prowadzi od małżeńskiej idylli do rodzinnej katastrofy. Finał historii, którą ogląda się jak thriller, jest zaskakujący – w oryginalnej wersji Medea, na tle płonącej świątyni, zostaje pochłonięta przez piekło, później kompozytor zmienił go, pozwalając bohaterce na ucieczkę ognistym rydwanem, reżyser przewidział jednak zupełnie inne, ale korespondujące z oryginałem zakończenie.

polski

Crèdits de representació (Repartiment i equipatge )

Repartiment

Tripulació

Conjunt

Coproductor