Name: Ceremonial end of the season
Start: 2024-06-28T00:00:00.000Z
End: 2024-06-28T00:00:00.000Z
Location: Filharmonia im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie

Admin

Henryk Wieniawski Lublin Philharmonic

Dirigent

Miroslaw Jacek Blaszczyk

Orchestra

Symphony Orchestra of The Lublin Philharmonic

Ceremonial end of the season

Lublin

Polen

Filharmonia im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie

Sala Koncertowa

Public

Concert

Symphonie espagnole, Op.21

Bolero

Samabedona Majumder

Approved

Miesiąc po premierze „Carmen” G. Bizeta światło dzienne ujrzała inna kompozycja francuskiego twórcy nawiązująca do muzyki hiszpańskiej, mianowicie Symfonia hiszpańska Éduarda Lalo. I choć jej 5-częściowa budowa oraz sam tytuł świadczą o symfonicznej formie kompozycji, to, ze względu na solowo traktowaną partię skrzypiec, jest ona zaliczana w poczet rozbudowanych koncertów skrzypcowych. Co więcej Symfonia ta, wraz z Koncertem wiolonczelowym d-moll, jest jedną z dwóch najczęściej wykonywanych kompozycji É. Lalo. Jej walory artystyczne okazały się na tyle wysokie, że stała się ona bezpośrednio inspiracją do stworzenia Koncertu skrzypcowego D-dur P. Czajkowskiego, który zapoznał się był z partyturą dzieła podczas pobytu w posiadłości Nadieżdy von Meck w Szwajcarii. Symfonia ta nie jest jedynym przykładem zainteresowania kompozytora muzyką innych narodów, czego przejawem jest chociażby jego Koncert rosyjski, czy Rapsodia norweska.

Urodzony w Lublinie Andrzej Markowski – dyrygent, kompozytor, twórca słynnego festiwalu Wratislavia Cantans – to niezwykle interesująca postać polskiego życia muzycznego. Kształcił się pod okiem takich wielkich pedagogów jak Artur Malawski (w Lublinie), Witold Rowicki, czy Tadeusz Szeligowski. W czasie II wojny światowej wziął czynny udział w powstaniu warszawskim, podczas którego m.in. skomponował wiele tzw. piosenek okupacyjnych. Lata powojenne przyniosły mu sławę dzięki muzyce filmowej, którą możemy podziwiać w takich produkcjach jak m.in. „Popioły” (1965), czy „Pan Wołodyjowski” (1969).

Już na pierwszy rzut oka określenie Bolera przez samego kompozytora jako 
Już na pierwszy rzut oka określenie Bolera przez samego kompozytora jako „studium instrumentacji” świadczy o nietypowym charakterze dzieła. Spędzając wakacje w St Jean-de-Luz Maurice Ravel miał przedstawić swojemu przyjacielowi Gustawowi Samazenilh’owi pewien motyw muzyczny, wykonując go tylko jednym palcem. Miał się wtedy wyrazić następująco: „Nie sądzisz, że ten temat ma natarczywy charakter? Mam zamiar powtórzyć go kilka razy bez żadnego przetwarzania, stopniowo zwiększając orkiestrę jak najlepiej potrafię”.

Opis ten stanowi główną istotę kompozycji, która opiera się na rozwijaniu w formie prostych wariacji 18-taktowego tematu melodyczno-rytmicznego przez różne instrumenty. Całej kompozycji towarzyszy charakterystyczne ostinato rytmiczne, które powtarza się aż 169 razy. Poprzez 2 razy wolniejsze tempo niż klasyczne, hiszpańskie bolero kompozytor uzyskuje unikalne jakości – hipnotyczną wręcz aurę, szerokie pole do gry barwami i instrumentacją, czy impresjonistyczny charakter.

Pierwszemu, scenicznemu wykonaniu dzieła w Operze Paryskiej, do choreografii Bronisławy Niżyńskiej, towarzyszył obraz w postaci „…tańca młodej Hiszpanki na stole stojącym pośrodku gospody, pośród siedzących przy winie wieśniaków, którzy początkowo nie zwracają na nią uwagi, ale w miarę narastania muzyki i coraz większej ekspresji tancerki podchodzą i urzeczeni stają wokół”.

polski

Voorstellingscredits (Cast & Productieteam )

Ensemble