Wybitna dyrygentka młodego pokolenia Marta Gardolińska po raz pierwszy poprowadzi orkiestrę NFM Filharmonię Wrocławską! W programie koncertu pod jej batutą usłyszymy dzieła Grażyny Bacewicz oraz mistrzów niemieckiego romantyzmu – Richarda Wagnera i Johannesa Brahmsa.
Koncert rozpoczną dźwięki efektownej Uwertury na orkiestrę symfoniczną, pióra jednej z największych polskich kompozytorek i znamienitej skrzypaczki Grażyny Bacewicz. Powstałe w 1943 roku, złożone z trzech ogniw dzieło zachwyca barwną witalnością już od pierwszych taktów. Jego motoryczny, intensyfikujący brzmienie charakter sprawił, że Uwerturę uznaje się za najbardziej reprezentatywną spośród orkiestrowych kompozycji artystki.
Połowa dziewiętnastego stulecia była w historii muzyki czasem wzmożonych przemian filozoficznych i estetycznych, generującym nieuchronne spory w ówczesnym środowisku artystycznym. Oddziaływały one również na zapatrywania Richarda Wagnera i Johannesa Brahmsa – twórców o na wskroś odmiennych poglądach, wyznających przeczące sobie idee. Tego wieczoru zabrzmią dzieła obydwu z nich. Fünf Gedichte für eine Frauenstimme WWV 91 „Wesendonck Lieder” Wagnera to zbiór pięciu pieśni do tekstów Mathilde Wesendonck – pisarki będącej muzą kompozytora. Pozostawała ona w związku małżeńskim z Ottonem Wesendonckiem, wspierającym Wagnera finansowo, a miłosne uczucia, które żywił do niej Wagner, stały się impulsem do stworzenia jego najbardziej osobistego arcydzieła – Tristana i Izoldy, utworu przełomowego dla dziejów muzyki.
Prace nad II Symfonią D-dur op. 73 Johannesa Brahmsa trwały zaledwie parę miesięcy, co imponuje zwłaszcza w odniesieniu do I Symfonii c-moll op. 68, którą kompozytor tworzył na przestrzeni około dwudziestu lat. Druga powstała latem 1877 roku podczas pobytu Brahmsa w malowniczej, austriackiej Karyntii. Utrzymana w pogodnym nastroju symfonia ze względu na swój bukoliczny charakter często porównywana jest z VI Symfonią F-dur op. 68 „Pastoralną” Ludwiga van Beethovena. Dzieło prawykonali Filharmonicy Wiedeńscy w grudniu 1877 roku, muzyków poprowadził wówczas ceniony dyrygent Hans Richter. Entuzjastyczny odbiór kompozycji umocnił pozycję Brahmsa jako dobrze zapowiadającego się symfonika.
