Messe basse Gabriela Fauré to wariant wcześniejszej skromnej Messe des pêcheurs de Villerville na głosy żeńskie, skomponowanej wspólnie z byłym uczniem, André Messagerem. Ponad ćwierć wieku później kompozytor wydał w pełni własną, skróconą jej wersję pod nowym tytułem oznaczającym tu „małą mszę”. Utwór przeznaczony z założenia dla śpiewaczek-amatorek urzeka prostotą, ale żadną miarą nie jest „trywialny” – eksponuje piękne, kantylenowe linie partii solowych i jedno- lub dwugłosowych zespołowych dopełnionych skromnym, eufonicznym akompaniamentem.
Pełne żarliwości 4 petites prières de Saint François d'Assise skomponowane zostały przez Francisa Poulenca dla konwentu braci mniejszych w Champfleury i tam wykonane po raz pierwszy podczas liturgii. Autor nadał swym deklamacyjnym chóralnym miniaturom na zespół męski dość surowy wyraz, nawiązując miejscami do melodyki chorału gregoriańskiego oraz faktury średniowiecznych form organum i conductus.
Nadbałtycka Estonia ma piękne i dawne tradycje chóralistyki, pozwalające nawet mówić o odrębnej i ważnej „szkole narodowej” w tej dziedzinie, a do szczególnie zasłużonych dla niej twórców należał bez wątpienia Cyrillus Kreek, autor wielu opracowań muzyki ludowej, a także zachwycających eufonią i harmonicznym bogactwem dzieł sakralnych – wśród nich opracowań psalmowych: Taaveti laulud do estońskich przekładów. Zbiór ten należy do szczytowych osiągnięć kompozytora i jest charakterystyczny dla jego stylu, łącząc nawiązania do melodyki i złożonych rytmów estońskiej muzyki ludowej z bardzo oryginalną, subtelną harmoniką.
Niemiecki twórca z pokolenia Brahmsa, Albert Becker wspominany jest dziś głównie jako jeden z nauczycieli Jeana Sibeliusa w berlińskiej Akademie der Künste, ale był także cenionym w swoich czasach kompozytorem i dyrygentem, prowadzącym m.in. działający od XV wieku (do dziś) Królewski Chór Katedralny. Obdarzył go wieloma bardzo wartościowymi dziełami, w tym łączącymi "neobarokowe" formy z romantyczną ekspresją cyklami motetów i pieśni chóralnych – ich wybór zabrzmi podczas koncertu.
Jako interludia koncertu posłużą dwa utwory organowe: fragment jednej ze słynnych dziesięciu Symfonii organowych Charlesa Widora, inspirowanych możliwościami brzmieniowymi wielkich, naśladujących orkiestrę instrumentów Aristide’a Cavaillé-Colla oraz Moto ostinato – część cyklu Musica dominicalis z 1958 roku czeskiego kompozytora Petra Ebena; dwa tematy utworu rozwijane na tle "uporczywego ruchu" reprezentują manichejską walkę zła i dobra.
Piotr Maculewicz
