Z genezą Water Music Händla często wiązana jest znana anegdota, jakoby był to utwór, którym niedawno osiadły w Londynie kompozytor chciał przeprosić swego dawnego pracodawcę, elektora Georga Friedricha z Hanoweru, który objął w 1714 roku brytyjski tron, za niegdysiejsze samowolne opuszczenie posady. Ta historia jest jednak jednym z wielu muzycznych apokryfów – w rzeczywistości pojednanie obu wielkich „imigrantów” nastąpiło wcześniej, zaś wykonanie Muzyki na wodzie 17 czerwca 1717 roku było częścią starannie zaaranżowanego widowiska o charakterze politycznym. Nowy król Niemiec, który nie cieszył się zbytnią sympatią swych poddanych, starał się pozyskiwać ich względy pokazując się publicznie możliwie najczęściej – służyć temu celowi miała m.in. ceremonialna wycieczka statkiem po Tamizie. Na jednej z towarzyszących królowi barek płynęła orkiestra, grająca m.in. skomponowaną na tę okazję suitę Händla. Dzieło szybko zyskało wielką popularność i zaczęło żyć własnym życiem, wykonywane przy rozmaitych okazjach i poddawane przez autora wielokrotnym przeróbkom i rozbudowom.
I Symfonia C‑dur Beethovena powstawała dość długo; pierwsze jej szkice pochodzą z wczesnych lat pobytu kompozytora w Wiedniu, jednak Beethoven długo zwlekał z debiutem w obszarze gatunku, który w sposób szczególny miał unieśmiertelnić jego imię. Jej premierę (2 kwietnia 1800 roku) przyjęto z mieszanymi uczuciami – w Wiedniu wykonanie przeszło niemal bez echa (jedyna recenzja ukazała się po kilku miesiącach), zaś prezentacje w kilku miastach niemieckich spotkały się wręcz z krytyką, wymierzoną głównie w rzekome „ekstrawagancje”. Choć utwór nosi jeszcze wyraźne wpływy Haydna i Mozarta, to ma też wiele cech indywidualnych, zwiastujących późniejsze innowacje: upodobanie do silnych kontrastów dynamicznych, odległych modulacji (które irytowały krytyków) czy eksponowanych, samodzielnych partii instrumentów dętych.
Piotr Maculewicz
